اخلاق الهى‏

ابراهيم بن عباس مى ‏گويد: هرگز حضرت امام رضا عليه السلام را نديدم كه با سخنش به كسى جفا كند و هرگز نديدم كه سخن كسى را پيش از آنكه به پايان آورد قطع نمايد و احدى را از نياز و حاجتى كه قدرت بر ادايش داشت ردّ نساخت و هرگز پايش را در برابر همنشينى دراز نكرد و هرگز احدى از غلامان و خدمتكارانش را ناسزا نگفت و هرگز نديدم كه آب دهان بيرون بيندازد و هرگز نديدم بخندد بلكه خنده ‏اش تبسم بود. هرگاه به خلوت مى‏ نشست و سفره غذايش را در برابرش مى‏ نهادند، غلامان و حتى دربانان و كارگزاران را براى خوردن غذا با او بر سفره ‏اش مى ‏نشاندند، در شب كم خواب بود و بسيار شب‏ زنده ‏دار، اكثر شب‏هايش را از سر شب تا صبح بيدار بود، بسيار روزه مى ‏گرفت و روزه اول و وسط و آخر ماه از او فوت نمى ‏شد و مى‏ فرمود: اين روزه [تمام‏] روزگار است، صدقه و كار نيك پنهانى او بسيار بود و بيشتر صدقه و كار نيكش در شب‏ هاى تاريك بود. كسى كه گمان كند در فضيلت مانند او را ديده، باورش نكنيد.